اربع 3 آگسٽ 2011ع جي ڪاوش اخبار ۾ ڇپيل امتياز ابڙو جو ڪالم
اڳئين کيسي ۾ ڪڏهن به موبائيل ڪانه رکبي، ان جي باوجود جيڪڏهن باٿ روم ۾ ويهڻ مهل ڪموٽ ۾ ڪري پوي ته هٿ وجهي ڪانه کڻبي. دوستن جي اڳيان زال جي تعريف ڪانه ڪبي، نه ته دوست چوندا، ”ڪوڙي جي منهن تي دال“ ..... ۽ زال جي اڳيان به دوستن جي تعريف ڪانه ڪبي...نه ته زال چوندي ته دوست اهڙا سٺا ته ، مئا ...پوءِ تو ڪهڙي جانور جو کير پيتو هو؟....هميشه ڳالهه ۾ وَٽ وجهي پوءِ ڳالهائبو. ٺلهيءَ کنوڻ تي ٽارچ ٻاري اڀ ۾ ڪانه هڻبي، دڦڪ تي کٽ هيٺان ڪونه وڃي لڪبو، واٽ ويندي ڪنهن پرائي عورت ۾ اک ڪانه هڻبي، جي هڻبي ته لڪائي هڻبي، سينڍ ۾ مارئي ڪا نه ڳائبي، ڪا به ٺڳي ڪرڻي هوندي ته ڪبي پر مري وڃبو سچي ڪانه ڪبي. جيڪا به گلا ڪرڻي هوندي، لڪائي ڪبي، منهن تي ڪبي ته هاضمو ڪونه ٿيندو، ڇو ته اندر جو ساڙ مرندو ئي تڏهن آهي، جڏهن ڪنهن جي ٺاهوڪي گلا ڪجي ۽ اهڙي ٺاهي ٺوڪي ڪُنجهي جي ٿانءَ وانگر وڄائي پوءِ ڪجي. جيڪڏهن اهو همراهه اڳيان هجي ته پوءِ يڪدم پلٽو هڻي، وري انهيءَ ماڻهوءَ جي گلا شروع ڪري ڇڏجي، جيڪو اتي حاضر نه هجي...!
جيئن اسان ڏٺو ته امن بابت ڪانفرنس ۾ هڪ ڌاڙيل صدارت ڪري رهيو هو! يا جيئن اعلان ۾ ٻڌايو ويو ته وڳوڙين کي ڏسندي ئي گولي هڻڻ جو حڪم آهي... هڪڙا ماڻهو جنازو کڻيو پئي ويا...پوليس انهن کي وڳوڙي سمجهي اوچتي فائرنگ شروع ڪري ڏني، جو ڪانڌين جنازو کڻي زمين تي اڇلايو ۽ وٺي ڀڳا.... ايتري ته ڦڙتيءَ سان فائرنگ ٿي، جو مڙدو خود اٿي ويهي رهيو ته، ”هيءَ ڪهڙي مشڪري آهي....هتي ته مرڻ جي به سهولت ڪانهي!“ جيئن هڪڙي سرڪاري اداري جي ريٽائر ٿي وري چيئرمين ٿيندڙ کي چيوسين،’’سائين ، توهان جو ته ڪنڌ لڏي پيو؟‘‘ ته ٽهڪ ڏيئي چيائين، اڙي ٻئي هڪجهڙا....‘‘ پڇيوسين، ’’ٻيو ڪير؟‘‘ ته چيائين، ’’ ادارو.... !‘‘ سو هاڻي پاڻ اهڙا ٿي ويا آهيون جو ڪير مڃي ته واهه واهه، جيڪڏهن ڪو نٿو مڃي ته سفارش لڳائي به واهه واهه ڪرائبي، ڇاڪاڻ ته سهپ پاڻ جي نس نس ۾ ويٺل آهي. جيئن هڪڙي انٽرويو ۾پڇيوسين، ’’توهان ٻڌايو ته ننهن ۽ سس جي جهيڙي ۾، ڏوهه سس جو هوندو آهي يا ننهن جو؟‘‘ ته چيائين، ”مونکان اهي سوال ڇو پيا پڇو؟“ چيوسين، ”ڇو ته توهان گهرو معاملن جا وزير آهيو!“
جنهن کي جيئن کپي تيئن وڃي ڦوڪون هڻي ... پر ائين ٻٽاڪن تي ڌاڙو ڪو نه هڻبو، ڪنهن جي وات جي لوڊ شيڊنگ توهان نٿا ڪري سگھو ۽ نه ئي ڪنهن جي قلم جو نلڪو بند ٿا ڪري سگھو ...گهڻو تنگ ڪيو ويندو ته اسان اهو قلم ڇڏي وڃي بال پين سان لکنداسين.
ڪاوش اخبار ۾ پاڻ تڏهن کان وٺي لکي رهيا آهيون، جڏهن اخبار جي قيمت پنج رپيا هئي....۽ جيڪي پئسا ڪالم لکڻ جا ملندا هئا، انهن مان ڏهه ڪلو مرغي اچي ويندي هئي. هينئر قيمت اشتهارن سميت ٻارنهن رپيا آهي ۽ جيڪي ڪالم لکڻ جا پئسا هينئر ملندا آهن، اهي مرغيءَ واري کي ڏناسين ته هن صرف ٻه ڪلو مرغي ڏني.....اعتراض ڪندي چيوسين، ميان اڳي ته ڪالم وارن پئسن تي ڏهه ڪلو ڏيندو هئين؟ چيائين، ها...تڏهن اسانجون مرغيون ڪاوش ڪونه پڙهنديون هيون! پڇيوسين، ”پوءِ ڀلا اهو ساڳيو وقت ڪڏهن ايندو، جو ڪالم جي پئسن مان پورا ڏهه ڪلو مرغي وٺي سگهنداسين؟‘‘ ڪلهي تي هٿ رکي چيائين، ”ڀلي توهان هجو راضي، پر ڪونه کٽندا بازي!‘‘
کوئی تبصرے نہیں:
ایک تبصرہ شائع کریں